مردم افغانستان پس از یازدهم سپتامبر 2001 و استقرار حکومت مردمی امیدوار به آبادی دوباره افغانستان شدند. تصور جمعی این بود که جنگ خاتمه یافته و افغانستان در مسیر توسعه روان شده است. سرازیرشدن کمک‌های بیرونی و امیدواری‌های مردم موجی از شعف و شادی را به ارمغان آورده بود. کارشناسان و اهل فکر همه می‌گفتند که افغانستان وارد یک فرصت طلایی شده است و اگر بتواند از این فرصت استفاد بجا بکند، به زودی خواهد توانست مسیر توسعه را طی کند.
اما اکنون پس از حدود بیست سال دیگر از آن شور و شعف خبری نیست. رهبریت ضعیف و خویشاوندسالار همۀ فرصت‌ها را هدر داد و تمام امید مردم را به ناامیدی مبدل کرد. مدیریت ناسالم آن چنان حکومت را ضعیف کرده است که حتی مردم هراس از سقوط کابل دارند. ظهور رهبران مقام طلب معامله‌گر آنچنان دمار از روزگار نظام و حکومت درآورده است که اکنون طالبان بر علاوه به دست‌گرفتن شاه‌راه‌ها (شاه‌رگ‌های پایتخت) عملیات‌های جنگی در پایتخت نیز انجام می‌دهند. فساد گسترده و سکوت بی‌شرمانه رهبران مصداق عینی شعر سید اسماعیل بلخی است که می‌گفت:
ما به سرمنزل مقصود چه سان راه بریم
راهزن رهبر و خس‌دزد امام است اینجا
در زمانی که مردم نانی برای زنده‌ماندن ندارند شهردار پایتخت از 1 میلیارد و 115 میلیون افغانی پول تخصیص داده‌شده برای مردم بی‌بضاعت، 800 میلیون را اختلاس می‌کند و حدود 300 میلیون را به مردم نان می‌دهد؛ بنابراین ما حق داریم به قول بلخی اینها را راهزن و خس‌دزد بخوانیم. جوباید نیز حق دارد که بگوید ما «مسئولیتی در باره بازگشت طالبان به قدرت نخواهیم داشت.»
«جو بایدن» نماینده حزب دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری امریکا اظهار داشت که درصورت بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان هیچ مسئولیتی در این باره و پیامدهای آن نخواهد داشت.
جوباید راست می‌گوید؛ زیرا دیگر دلیلی برای حمایت از حکومت فاسدی ندارد که در فساد و بی‌کارگی شهره آفاق است. اگر جوباید به مردمش چنین نگوید، چه بگوید؟ اگر او بگوید که ما هنوز در برابر افغانستان مسئولیت داریم و در صورت برنده‌شدن، افغانستان نیز در ردیف حمایت‌های امریکا است؛ مردم امریکا نخواهد گفت که به کدام دلیل پول‌های ما را صرف حکومت فاسدی می‌کنی که هیچ توجهی به مردمش ندارد! و یا اگر او از چنین حکومتی حمایت کند آیا مردم امریکا به او رأی خواهد داد؟ بدون شک نه. پس امریکا و مردمش از کمک‌های هدر رفته خویش پشیمان است و از آن همه تلاش بی‌ثمری که کردند خسته شده‌آند.
معاون اول رئیس جمهور سابق امریکا و نامزد حزب دموکرات در حالی تاکید می‌کند که هیچ مسئولیتی درباره بازگشت طالبان به قدرت ندارد که اخیراً نیز «واشنگتن پست» در گزارشی اعلام کرد که طالبان خواستار تقسیم قدرت نیست.
این نشریه امریکایی در گفت‌وگو با اعضای طالبان نوشته بود که طالبان موافق تقسیم قدرت با دولت افغانستان نیست و چیزی کمتر از قدرت 100 درصدی را قبول نخواهد کرد.
در ادامه این گزارش آمده بود که طالبان باور دارند که پس از خروج نیروهای امریکایی، این گروه دیر یا زود کنترل تمام افغانستان را بدست خواهد گرفت.
