خبرهای مرتبط

جمع

هند فعالیت‌ مدارس دینی در این کشور را ممنوع...

حکومت سرپرست: توافق اسکان حکمتیار با دولت اشرف غنی بود

مقامات سابق حکومت سرپرست تصریح کردند توافق اسکان رئیس...

عامل حمله در قندهار در پاکستان آموزش دیده، به افغانستان آمده بود

یک رسانۀ نزدیک به حکومت سرپرست می‌گوید عامل حملۀ...

پوتین فردا را عزای عمومی در روسیه اعلام کرد

ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در یک سخنرانی تلویزیونی در...

عصر امیرالمومنین و حکومت ریاستی گذشته است

بخش دوم و پایانی

سوال: گفتید که ایالات متحده در نقش نیروی اشغالگر عمل می‌کند، منظورتان چیست مگر حضور نیروهای امریکایی در افغانستان مشروع نیست و سازمان ملل متحد چارچوب حقوقی آن را فراهم نکرده است؟

سپنتا: ببینید از نظر حقوقی حضور نظامی امریکا در افغانستان بر اساس مصوبات شورای امنیت تحقق یافته است و از لحاظ فرم حقوقی، درست است. از این منظر من منکر مشروعیت حقوقی حضور نظامی امریکا در افغانستان نیستم. سازمان ملل متحد که افغانستان و خیلی از کشورهای دیگر عضو آن است، چارچوب حقوقی و قانونی حضور و فعالیت نیروهای بین‌المللی و ایالات متحده را در سرزمین ما فراهم کرده است، اما سیاستی را که ایالات متحده و متحدان آن در افغانستان پیاده می‌کنند، نشان دهندۀ آن است که آنان افغانستان را یک کشور اشغال شده و در بهترین حالت یک تحت‌الحمایه می‌دانند. سیاست عملی و اعمالی ایالات متحده در افغانستان فرقی با یک قدرت اشغا‌لگر ندارد. حکومت‌های پس از سال 2001 افغانستان  آن آزادیِ را که باید یک حکومت مستقل در سیاست خارجی و داخلی خود داشته باشد، نداشتند. در مورد انتخابات‌های افغانستان قدرت‌های خارجی تصمیم گرفتند، زمان برگزاری انتخابات به خواست قدرت‌های خارجی تعیین شد، نتیجۀ انتخابات‌های افغانستان را دیگران تعیین کردند، نحوۀ تشکیل حکومت به خواست دیگران صورت گرفت و رییس‌‌جمهور‌ها آزادی لازم را نداشتند. رییس‌جمهور کنونی هم آزادی لازم را ندارد. اگر ما اشغال‌شده یا تحت‌الحمایه نیستیم چرا خلیل‌زاد نمایندۀ وزارت خارجۀ امریکا در غیاب حکومت افغانستان در مورد رهایی زندانیان طالبان با این گروه توافق می‌کند؟

نمایندۀ امریکا، آقای خلیل‌زاد که مقام عالی‌رتبه هم نیست به خودش حق می‌دهد که در مورد رهایی زندانیان به حکومت افغانستان فشار بیاورد و خواست خود را بر آن‌ها تحمیل کند. اگر ما تحت‌الحمایه و اشغال‌شده نیستیم چرا موضوع خروج نیروهای امریکایی و مسایل دیگر با طالبان توافق می‌شود و با حکومت افغانستان صرفاً به گونۀ شکلی یک اعلامیه نشر می‌شود؟ ایالات متحده وضعیت را به گونه‌ای ساخته است که رییس‌جمهور و مقام‌های حکومتی ما به تصمیم‌های خلیل‌زاد زیر فشار واشنگتن صحه می‌گذارند. خلیل‌زاد تصمیم می‌گیرد و حکومت ما از روی ناچاری و زیر فشار دیگر بلندپایه‌گان امریکایی بر آن صحه می‌گذارد.  این‌ها همه نشان دهندۀ آن است که امریکا به ما به چشم یک کشور مستقل نمی‌بیند.

سوال: برخی از بلندپایه‌گان حکومتی به این باورند که صلح مدنظر برخی رهبران طالبان و شماری از دیپلومات‌های امریکایی، افغانستان را بدل به تحت‌الحمایۀ پاکستان ‌‎می‌سازد، تحت‌الحمایه‌ای که قانون اساسی و حکومت منتخب ندارد این طور نیست؟

سپنتا: بعید نیست. اما صلحی که موجب استبداد، انحصارگری و حاکمیت یک قدرت خارجی دیگر بر مقدرات سیاسی ما شود، پایدار نیست. تسلیم افکار و ایده‌های طالبانی‌شدن صلح به ارمغان نمی‌آورد، توقف جنگ یک الزام است، خاموشی تفنگ‌ها یک امر مقدس است، اما صلح باید یک حکومت معتدل مشارکتی و یک نظام سیاسی باز را به ارمغان بیاورد که در آن گروه‌ها و سلیقه‌های مختلف بتوانند با هم رقابت کنند و هیچ کسی حذف نشود. اگر مثلاً جای ایالات متحده را پاکستان بگیرد و سیاست خارجی، داخلی و دفاعی حکومت پس از صلح را پاکستان تعیین کند و نقش اشغالگر امریکا به پاکستان منتقل شود و استبداد طالبانی به دیگران مجال نفس‌کشیدن ندهد، چنین صلحی پایدار نخواهد ماند. طالبان باید قواعد بازی را که در رأس آن انتخابات و دولت قانون متکی بر ارادۀ مردم افغانستان است، بپذیرند. رهبران افغانستان نیز باید تابع قانون شوند. مضحک است اگر ما از طالبان بخواهیم که تابع قانون بشوند و اما ما خود از قانون به جز مشتی کاغذ و جمله‌های میان‌تهی چیز دیگری برجای نگذاریم. ما باید از خود بپرسیم که قانون‌زدایی و لغو قانون اساسی واقعاً توسط حکم‌داران خود ما صورت گرفته است و یا توسط طالبان؟

سوال: اشاره کردید که ایالات متحده در حال حاضر پشتیبان طالبان است در حالی که واشنگتن در دو دهۀ گذشته هزینه‌های کلان مالی و انسانی برای حمایت از دولت افغانستان پرداخت، چگونه ممکن است که حالا پشتیبان طالبان باشد، این ارزیابی بسیار مبالغه‌آمیز نیست؟

سپنتا: چنین چیزی ممکن است، در تاریخ بسیار دیده شده است که دشمنان جانی به دوستان هم‌دیگر بدل شده‌اند. یک عده از جمله شماری از همکاران من در حکومت حامد کرزی به این باور بودند و هنوزهم هستند که از همان آغاز همه چیز یک دسیسه بود و امریکا اصلاً نخواست که طالبان مهار شوند و شکست بخورند و از شروع مداخلۀ امریکا در افغانستان طالبان امریکایی بودند و آن‌چه که به وقوع پیوست یک دسیسه بود. به باور من این نظر نادرست است. این نظر برخاسته از عرف تفکر‌گریز کشور‌های استعمار‌زده است که با روحیۀ توطئه‌باوری مردم ما جور درمی‌آید، اما به کلی نادرست است. این نظر به رغم عوام‌پسندبودنش، نادرست است. ولی واقعیت این است که امریکا پس از شکستی که در برابر گروه طالبان خورد، با این گروه کنار آمده است و حال به گونه‌ای موضع می‌گیرد که نشان می‌دهد طالبان بیشتر از نظام جمهوری اسلامی افغانستان به واشنگتن نزدیک‌اند. ببینید آقای خلیل‌‌زاد نمایندۀ دولت امریکا در این روزها در نقش سخنگوی طالبان عمل می‌کند. هر حملۀ تروریستی که این روزها در افغانستان صورت می‌گیرد، آقای خلیل‌زاد قبل از سخنگوی گروه طالبان، انتساب آن را به این گروه رد می‌کند. وظیفۀ ذبیح‌الله مجاهد را خلیل‌زاد به دوش گرفته است. خلیل‌زاد به سود طالبان به جای حکومت افغانستان در مورد رهایی زندانیان تصمیم می‌گیرد. خلیل‌زاد بدون این که حکومت در جریان باشد، در مورد سرنوشت زندانیان به سود طالبان با این گروه معامله می‌کند و بعد واشنگتن به کابل فشار می‌آورد تا زندانیان رها شود، این اگر حمایت از گروه طالبان نیست پس چیست؟ من مخالف رهایی زندانیان نیستم، اسیران جنگی و زندانیان امنیتی و سیاسی در هر روند صلحی بالاخره آزاد می‌شوند، اما تصمیم‌گیری در این مورد وظیفۀ ارگان‌های قانونی و رییس‌جمهور افغانستان است نه نمایندۀ وزارت خارجۀ یک کشور دیگر. می‌دانم که صلح هزینه دارد و باید زندانیان آزاد می‌شدند، ما نمی‌توانیم زندانیان طالبان را تا ابد در زندان نگه ‌داریم، اما باید در مورد رهایی آنان، طالبان با حکومت افغانستان توافق می‌کردند و یا دست‌کم امریکایی‌ها با حکومت افغانستان توافق می‌کردند؛ رییس‌جمهور افغانستان حداقل از لحاظ شکلی در مورد رهایی آنان با ایالات ‌متحده توافق می‌کرد. این‌ها همه نشان می‌دهند که طالبان بیش از نظام جمهوری اسلامی، مورد حمایت امریکا است و این قطعاً مبالغه نیست.

سوال: شما از حامیان روابط راهبردی دفاعی و امنیتی میان افغانستان و امریکا بودید، موافقت‌نامۀ همکاری‌های استراتژیک میان دو کشور را که همکاری‌های امنیتی نیز بخشی از آن است، در اثر تلاش‌ها و مذاکرات پی‌گیرانۀ شما به دست آمد، در میان همکاران نزدیک حامد کرزی، شما به دوستی با امریکا شهره بودید و این مسایل را در کتاب خاطرات‌تان هم تذکر داده‌اید، آن زمان تصور می‌کردید که ایالات متحده به قول خودتان با طالبان به قیمت نارضایتی کابل دوست شود؟

سپنتا: من گرفتار توهم بودم. من و برخی از همکارانم گرفتار این توهم بودیم که به کمک ایالات متحده و سایر دمکراسی‌های غربی، بتوانیم در افغانستان دمکراسی‌سازی کنیم و نهادهای دولتی را تقویت ببخشیم. من و برخی از همکاران ما به این تصور غلط دچار شده بودیم که امریکا در هر شرایطی متحدمان باقی می‌ماند. البته من نمی‌خواهم دمکراسی به ویژه سوسیال دمکراسی را نفی کنم. من هنوزهم دمکراتی استم که در کنار دمکراسی به عدالت اجتماعی باور دارم و معقتدم که دمکراسی عدالت‌خواه بدیل است. اما ایالات متحده و متحدانش در جهان سوم، بسیار سلطه‌جویانه عمل می‌کنند. تبارز عمل‌کرد و سیاست امریکا در جهان سوم (و این تنها ترامپ نیست که چنین می‌پندارد) از جمله در کشور ما بسیار نژادپرستانه است. حال وقت آن است که به این توهم پایان دهیم و بر اشتباهات خود غلبه کنیم. معقتدم که باید به نیروی خود اتکا کنیم، یک سیاست خارجی و امنیتی متوازن ایجاد کنیم، سیاست خارجی ما باید چنان متوازن باشد که کشور ما را از درگیری‌های چین، امریکا، روسیه و دیگران به دور نگهدارد. اگر به توهم در روابط خارجی خود پایان ندهیم، سرنوشت ما تغییر نمی‌کند، شما ببینید در گفتگوهای 1988، ژنیو ادوارد شیوارد نازه، وزیر خارجۀ وقت شوروی به جای حکومت وقت تصمیم گرفت و در گفتگوهای دوحه خلیل‌زاد به نیابت از حکومت ما و به سود طالبان به صدور حکم می‌پردازد. به این وضعیت باید پایان دهیم.

سوال: همان طوری که گفتید طالبان با حداکثر خواست‌ها روی میز مذاکره می‌آیند، احتمال دارد هرگز صلح نکنند و به تشدید عملیات نظامی برای تسخیر سراسر افغانستان بپردازند، امریکایی‌ها هم برگردند و افغانستان به سال 1989 برود، چقدر وقوع این سناریو را جدی می‌دانید؟

سپنتا: خوب اول که امریکایی‌ها باید برگردند. ما نمی‌توانیم به امریکا بگوییم، برنگرد. نتیجۀ حضور امریکا چیزی نبود غیر از این که خلیل‌زاد در دوحه توافق‌نامه‌ با طالبان در غیاب حکومت افغانستان امضا کند و این حکومت و مردم افغانستان را تحقیر کند. امضای آن توافق‌نامه با طالبان این گروه را به صورت اعلام ناشده و به مثابه یک امر واقع به یک دولت بدل کرد. امریکایی‌ها باید برگردند و اگر برنگردند سودی برای ما ندارد، گاه در انتخابات مداخله می‌کنند و یک فرد را در نقش دست‌نشانده می‌آورند و گاه طالبان را به ملیشۀ خود مبدل می‌سازند. نمی‌خواهم بگویم که برگشت به سال 1989 ناممکن است. اما چیزی که ناممکن است این است که یک گروه با یک ایدیولوژی و با تکیه بر زور بتواند یک رژیم مستقر در افغانستان بسازد و همه را سرکوب کند. چنین چیزی پایان جنگ نیست و ممکن هم نخواهد بود. البته باید متوجه باشیم که ما هم نمی‌توانیم طالبان و مردمی را که از آنان حمایت می‌کنند، بکشیم و از قدرت دور نگهداریم. طالبان هم از طریق زور رژیم مستقر ساخته نمی‌توانند، راه حل صلح عادلانه و پایدار است. اگر طالبان در پی ادامه سلطه‌طلبی و زور باشند، مردم مقاومت می‌کنند. مردم افغانستان می‌خواهند که در سرزمین‌شان آزاد زندگی کنند، چه شهرنشین و چه روستانشین. در جاهایی که از بمباردمان‌های نیروهای خارجی زیاد رنج بردند، مردم به یک حکومت طالبانی انحصاری خوش‌بین‌اند، اما اکثریت قاطع مردم افغانستان آن را نمی‌خواهند. مردم تشنۀ صلح‌اند و این خواست برحق است. ما باید از طریق سازش صلح را تأمین کنیم. درست است که در میان طالبان این فکر است که باید سراسر افغانستان را تسخیر کنند، امریکا و کشورهای منطقه با پذیرایی‌های دیپلوماتیک و ارتقای این گروه به یک شبه دولت این ذهنیت را در آنان تقویت کردند. اما ایجاد سلطۀ متکی به یک ایدیولوژی نه صلح می‌آورد و نه ممکن است. باور من این است که امریکا مثل شوروی که در سال 1989 خارج شد، به این آسانی خارج نمی‌شوند، آنان شکل، کمیت حضور، مصارف و نحوه‌ آن را تغییر می‌دهند.

سوال: برمبنای توافق‌نامۀ امریکا و طالبان تمام نیروهای نظامی، استخباراتی و حتی قراردادی‌های امریکایی هم باید خارج شوند، مگر این طور نیست؟

سپنتا: امریکایی‌ها در عراق هم اعلام کرده بودند که از آن کشور خارج می‌شوند و ظاهراً بیرون هم شدند ولی امروز هم در آن کشور حضور امنیتی دارند. آنان گفته بودند که از پایگاه الظهران در عربستان هم خارج می‌شوند، ظاهراً خارج هم شدند، اما در آن پایگاه هنوز حضور امنیتی دارند. در افغانستان هم ایالات متحده تلاش خواهد کرد تا حضور امنیتی و استخباراتی خود را حفظ کند با مصارف بسیار کم. البته تلاش خواهد کرد تا بخش کوچکی از نیروهای خود را هم با یونیفورم یا بدون یونیفورم در این جا حفظ کند. مرکز اصلی رقابت‌های جیوپولتیک از حوزۀ شرق میانه (غرب آسیا) به جنوب آسیا و خاور دور انتقال کرده است. امریکا می‌خواهد تا جایی که ممکن است و از لحاظ هزینه قابل قبول باشد، حضور امنیتی خود را در افغانستان متناسب با استراتژی‌های بزرگ جهانی حفظ کند. از نظر استراتژیست‌های آنان، ایالات متحده وارد یک جنگ سرد جدید با چین در این روزگار شده است و در این جنگ سرد ایجاب می‌کند تا این کشور برخی از سرگردنه‌ها را در اختیار داشته باشد. البته این نباید طوری تفسیر شود که ایالات متحده با هر بهایی در افغانستان می‌ماند. اما ما باید از خود بپرسیم که موجودیت پایگاه‌ها و دستگاه‌های امنیتی ایالات متحده در دراز مدت چه سودی به جز از این که کشور ما را به میدان جنگ‌های نیابتی دیگری با ابعاد گسترده‌تر مبدل کند، خواهد داشت؟

سوال: کارشناسان امنیتی و سیاسی امریکایی به این باورند که اگر صلحی در افغانستان بیاید و ایالات متحده پس از صلح هم در افغانستان حضور امنیتی داشته باشد، آن حضور برای مبارزه با داعش خواهد بود شما از داعش نام نبردید؟

سپنتا: مبارزه با داعش افغانستان تا کنون جدی نیست. به سخن دیگر به همان اندازه جدی است که سخن از داعش خراسان جدی است. حتی می‌توانم بگویم که تا کنون مبارزه با داعش یک شعار فریبنده است و چرا کسی از میلشه‌های خارجی که زیر حمایت دولت‌ها قرار دارد و بیرق داعش را بر‌افراخته است سخن نمی‌گوید؟  این به معنای آن نیست که تعدادی از تروریستان خارجی و شماری از فرمانده‌هان طالبان بیرق داعش را بلند نکرده‌اند. من آموخته‌ام که با اطلاعات استخباراتی برخی از کشور‌ها بااحتیاط برخورد کنم. مبارزه با داعش از جانب ایالات متحده در افغانستان بیشتر یک شعار است. آن‌چه که در افغانستان به نام داعش یاد می‌شود، عناصری از داعش خاورمیانه را در خودش دارد، اما در کل یک پروژۀ استخباراتی است. داعش افغانستان با آن‌چه که در شرق میانه به عنوان داعش شناخته می‌شود، فرق دارد. داعش افغانستان به پیمانه‌ای که تبلیغ می‌شود تا کنون فراتر از واقعیت است و بیشتر یک پروژۀ استخباراتی است که طراحان آن، برای ترساندن رقبا و دشمنان خود از آن بهره می‌گیرند. در آینده شاید داعش در افغانستان خطرناک شود و برخی از جنگ‌جویان طالبان که با پروژه‌ صلح امریکایی مخالف باشند به آن بپیوندند ولی در حال حاضر گروه داعش ابزار سیاست خارجی برخی از کشورها برای ترساندن رقباست.

سوال: برخی به این باورند که پایان کار تلاش‌های صلح باید حکومتی باشد که یک امیرالمومنین غیرانتخابی داشته باشد، یک رییس‌جمهور منتخب، یک صدراعظم برآمده از دل پارلمان و شماری از والی‌ها و شوراهای ولایتی قدرت‌مند شما چه فکر می‌کنید؟

سپنتا: مدل‌های کاپی‌ شده‌ای را که در دوره‌های مختلف غربی‌ها به ما تحمیل کرده‌اند، نتیجه نداده است. چیزی که شما می‌گویید هم کاپی مدل نظام حاکم بر ایران است که در این جا جواب نخواهد داد. در قانون اساسی 2004 مدلی بر ما تحمیل شد که به دلیل تمرکز قدرت بی‌حد و حصر در دست رییس جمهور عملاً وی را به پادشاه مطلقه تبدیل کرد و حالا اگر قرار باشد یک مدل دیگر که برخاسته از شرایط سیاسی و مناسبات قدرت در یک جامعۀ دیگر است، بر افغانستان تحمیل شود، یقینا کار نخواهد داد. قانون باید طوری تدوین شود که در هر شرایطی نتوان آن را ملغی کرد. در حالی که قانون اساسی کنونی افغانستان و روابط قدرت و تداخل قوا طوری تدوین شده‌اند که اگر یک انسان قانون‌گریز در رأس حکومت قرار بگیرد، همه چیز را به آسانی می‌تواند ملغی کند. چنان‌ که ما امروز این امر را به وضوح تجربه می‌کنیم. حال اگر ما در آینده سه تا چهار کانون قدرت داشته باشیم، مشکلات ما بسیار زیاد می‌شود. من طرف‌دار حکومت نیرومند، مشروع و قانون‌مدار استم. این حکومت باید برخاسته از ارادۀ شهروندان باشد و از مردم رأی بگیرد. عصر امیرالمومنین‌ها گذشته است. ما در روزگار دولت‌های ملی زندگی می‌کنیم و پایتخت ما کابل است و نه جایی دیگر. باید در دولت آینده اصل تفکیک قوا رعایت شود. مدل ریاستی هم در افغانستان شکست خورده است. ما باید به ترکیب کارا، مؤثر و به تقسیم مشروع و دمکراتیک قدرت برسیم.

سوال: اگر واقعاً به صلح برسیم، سرنوشت مولوی هبت‌الله آخندزاده چه می‌شود، او باید چه کند؟

سپنتا: نمی‌توانم بگویم که او باید چه کند و یا چه نکند، این موضوع مربوط خود ایشان است، اما نظر من این است که عصر امیرالمومنین و حکومت ریاستی گذشته است و باید در آینده روی روش‌های بهتر تفکیک‌ قوا فکر کنیم و حق آزادی و زندگی همۀ شهروندان باید حفظ شود و حکومت باید انتخابی باشد. در عصر دولت‌-ملت‌ها همه در سازمان دولت ملی تنظیم می‌شوند. دولت‌ها شهروند دارند و هر شهروندی تابع قانون است. کسی نمی‌تواند خود را امیر و دیگران را رعیت بپندارد. ما بخشی از یک امپراتوری خلافتی مانند روزگار امویان و عباسیان نیستیم که به امیرالمومنین نیاز داشته باشیم. همان‌گونه که عرب‌ها ملت‌های متعددند، ترک‌ها در ملت‌های گوناگون سازماندهی شده‌اند، پنجابی‌ها در دولت ملی متفاوت زندگی می‌کنند ما هم باید سازمان سیاسی خود را در یک واحد سیاسی به نام دولت ملی تنظیم کنیم. روزگار ابر ملت‌ها گذشته است. همه باید در چارچوب یک دولت- ملت، شهروند باشند و تابع قانون. مردم افغانستان هم دیگر نه به رییس‌جمهورهای قانون‌گریز و دیکتاتور تمکین می‌کنند و نه به امیرالمومنین‌ها. اگر یک گروهی به تحمیل امیرالمومنین‌شان بکوشند، صلح به میان نمی‌آید. حتی مردمی که امروز در مناطق زیر کنترل طالبان زندگی می‌کنند، فردا نان، آب، برق و خدمات می‌خواهند و در وضعیت جنگی خدمات‌رسانی ممکن نیست. از طرف دیگر تجربۀ چهل سال اخیر نشان داد که با اتکا به قدرت‌های خارجی ما به صلح، رفاه و استقلال نمی‌رسیم. باید ایستادن به پای خود را یاد بگیریم. حلقاتی در پاکستان که می‌خواهند یک حکومت دست‌نشانده در افغانستان داشته باشند هم باید بدانند که این آرزوی‌شان عملی نیست و مردم افغانستان نخواهند پذیرفت. همان‌گونه که مردم پاکستان امارت را نمی‌پذیرند و نمی‌خواهند دولت ملی‌شان را منحل کنند ما هم چنین خواهیم کرد.

سوال: برخی از سیاست‌مداران به این باورند که اگر تلاش‌ها برای صلح نتیجه بدهد، افغانستان باید یک مرحلۀ گذار را از سر بگذراند، رییس جمهور اشرف‌‌غنی می‌گوید که صلاحیت لغو قانون اساسی را ندارد و اگر مرحلۀ گذاری هم شکل بگیرد باید در چارچوب همین قانون اساسی و حکومت باشد، باور شما چیست؟

سپنتا: خوب در تمام گفتگوهای صلح در دنیا که یک طرف، جانب دیگر را شکست نداده باشد، کشورها وارد یک مرحلۀ گذار شده‌اند. چگونگی تنظیم مرحلۀ گذار مربوط می‌شود به نحوۀ توافق طرف‌های جنگ، تفاهم نیروهای سیاسی و توازن قوا. من نمی‌خواهم پیش‌بینی کنم که در صورت پیشرفت گفتگوهای صلح در افغانستان مرحلۀ گذار چگونه خواهد بود. این امر مربوط به توافق نیروهای سیاسی و واقعیت توازن قوا است. در این مورد که قانون اساسی کنونی باید تعدیل و اصلاح شود، میان نیرو‌های سیاسی توافق وجود دارد، اما اختلاف بر سر نحوۀ اصلاحات و محتوای اصلاحات است. به باور من، نظام ریاستی افراطی باید تعدیل شود تا زمینۀ مشارکت همه گروه‌ها در حکومت فراهم گردد. حکومت ریاستی موفق نبود. در گفتگوهای مربوط به قانون‌سازی و تعدیل قانون اساسی در چارچوب روند صلح باید به این سوال پاسخ داده شود که در جمهوری آینده افغانستان نظام را چگونه باید شکل بدهیم که امکان دیکتاتور‌زایی و تبعیض در آن بسیار کاهش یابد. باید اصلاحاتی در قانون اساسی بیاید و تناقضات آن برداشته شود، اما بدون قانون اساسی، کشور نمی‌تواند وجود داشته باشد. از دید من، چارچوب حقوقی دوران گذار نیز قانون اساسی کنونی افغانستان باید باشد. کشور نباید از حاکمیت قانون اساسی بیرون شود. از نظر من در آینده باید اصل جمهوریت قانون اساسی و فصل دوم آن که آزادی‌ها و حقوق اساسی را تسجیل کرده است نه تنها محدود نشوند بلکه گسترش و تعمیق یابند.

سوال: به عنوان سوال آخر، گفتید قانون اساسی نافذ افغانستان باید چارچوب حقوقی دوران گذار را تشکیل دهد و تعدیل قانون اساسی هم برمبنای میکانیسم قابل قبول همه صورت بگیرد ، حال در همان دوران گذار، نقش محمداشرف‌غنی رییس‌جمهور کنونی چه باید باشد؟

سپنتا: خوب است که روی افراد تمرکز نکنیم. جناب محمداشرف‌غنی رییس‌جمهور افغانستان است. توافق‌های سیاسی در میان رهبران سیاسی کشور این اصل را مسجل کرده است. ما باید در این شرایط از تضعیف صفوف خود دست بکشیم و دست به تقویت صفوف‌مان بزنیم. جناب دکترغنی به عنوان یک سیاست‌مدار شناخته شدۀ کشور در آینده هم نقش خود را دارد، اما این که چه نقشی خواهد داشت، فعلاً چیزی گفته نمی‌توانم، بستگی به توافق طرف‌های متخاصم و نیروهای سیاسی خواهد داشت.

                گفتگو از فردوس کاوش

اشتراک گذاری

Dunia
Duniahttp://dunia.af/
روزنامه دنیا، انعکاس‌دهندۀ حقایق