با غفلتِ دیگر از اسقاد به اسقاط می‌رسیم

ترورهای هدفمند، ناامنی‌ شاه‌راه‌ها، بی‌کاری و فقر مردم، جولان طالبان و بی‌اعتمادی که میان مردم و حکومت به وجود آمده است، حکایت از لاغرشدن حکومتی می‌کند که از لاغری در میدان کارزار وا مانده است.

تلفات بسیار زیاد نظامیان در میدان‌های جنگ از اثر نبود برنامه جنگی تدوین‌شده و بی‌توجهی فرماندهان، ناکارایی ادارات دولتی، فساد اداری، توزیع بودجه به صورت نامتوازن در والایات و … باعث شده است که فاصله مردم و حکومت بیش از پیش بیشتر شود. این مسایل که از خود حکومت برخاسته است در تبانی با حملات طالبان، مداخلات قدرت‌های منطقه‌یی و جهانی حکومت را به اسقاد (لاغری) برده است.

دیروز از همین ستون گفته شد که حکومت در مرحله اسقاد است و طالبان نیز تلاش می‌کند که با بیشترکردن فشارها حکومت را ضعیف و لاغرتر از پیش کند؛ به همین دلیل با جولان‌دادن در سایر کشورها در صدد مشروعیت‌زدای از حکومت است. مشروعیت‌زدای مرحله اسقاد (لاغر کردن) حکومت است؛ زیرا تا زمانی که حکومت‌ها مشروعیت مردمی داشته باشند به اسقاط مواجه نمی‌شوند. مشروعیت به معنای میزان رضایت مردم از حکومت است و وقتی رضایت مردم در مشروعیت حکومت‌ها معیار باشد برای حکومت‌ها دو سرنوشت متصور است:

1- حکومت‌های که از رضایت بیشتر مردمی برخوردار است؛ پایا‌تر است و 2- حکومت‌های که رضایت مردمی را با خود ندارند به سقوط مواجه می‌شوند.

در نتیجه مشروعیت برای یک حکومت همه چیز است؛ یعنی وقتی حکومتی حمایت مردمش را با خود داشته باشد؛ در برابر هر سختیِ می‌تواند بیستد؛ بنابراین طالبان هیچ‌گاه خودشان را با یک حکومت مشروع مواجه نمی‌کنند. آن‌ها اول حکومت را اسقاد می‌کنند و سپس سقوط می‌دهند.

طالبان می‌دانند که یک حکومت فربه (مردم‌دار) هرگز تن به خواسته‌های آن‌ها نمی‌دهد و آن‌ها هم تا زمانی که حکومت، حمایتی مردمی داشته باشد، نمی‌توانند به خواسته‌های یک‌طرف‌شان برسند؛ بنابراین اکنون تمام تلاش‌شان را می‌کنند که بر علاوه مشروعیت داخلی مشروعیت بین‌المللی حکومت را نیز ساقط کنند.

در نتیجه اگر حکومت با اتحاد مردم افغانستان و سیاسیون روی یک حکومت گذار – که حمایت مردمی را در پی داشته باشد – توافق نکند؛ با این وارفته‌گی که حکومت دارد؛ نه‌ تنها باعث سقوط خودش می‌شود که نظام را نیز به پرتگاه می‌برد.

اگر حکومت مشروعیت مردمی می‌داشت، بدون شک که نیاز به حکومت موقت نمی‌شد اما اکنون حکومت تنها مانده است و از طرفی هم با همه در جنگ است؛ بنابراین نیاز است که برای حفظ نظام حکومت گذار، نظام را از این ورطه برهاند. اگر چنین نشود با همین غفلت از چنین لاغریی (اسقادی) به اسقاط حتی نظام می‌رسیم.