- نویسنده: سید نوید شجاعی
افغانستان کشوری است که 4 دهه جنگ در آن جریان دارد. این کشور با دادن میلیون‌ها کشته و ویرانی تمامی زیربناهایش، اکنون نیز در اوج جنگ است.
گفت‌وگوهای صلح از حدود دو سال به این طرف جریان دارد اما تا کنون نه‌تنها از شدت جنگ‌ها چیزی نکاسته بلکه باعث شدت بیشتر آن نیز شده است.
طالبان از چندین سال به این‌سو در تلاش سقوط‌دادن حکومت مرکزی است و سخنگویانش نیز زمانی که سربازی به دست طالبان کشته می‌شود، با تبختر آن را در فضای مجازی نشر می‌کنند و سرودهای پیروزی سر می‌دهند. حکومت نیز جدیداً ادبیات‌اش را علیه طالبان تغییر داده است و این گروه را از مخالفان مسلح به تروریستان یاد می‌کند.
اکنون هم طالبان و هم حکومت با کشتن مخالفان‌شان افتخار می‌کنند و فضای رسانه‌یی و مجازی پر شده است از افتخار به کشتن طالب و سرباز.
دست‌به‌دست‌شدن ولسوالی‌ها، آواره‌گی مردم، فقر و کشته‌های طرفین فضای خشونت‌بار افغانستان را چند برابر کرده است. این وضعیت در حالی است که طرفین جنگ مسلمان‌اند و صلح را خیر می‌دانند.
هرچند حکومت همواره اعلام می‌کند که جنگ راه حل نیست و از گروه طالبان می‌خواهد که حاضر به مذاکرات اساسی شوند اما آنچه به نظر می‌رسد، طالبان پیروزی‌شان را در جنگ می‌بینند.
بسیاری از کشورها و حتی پاکستان به این باور است که با خروج نیروهای خارجی از افغانستان اکنون طالبان خودشان را فاتح نبرد احساس می‌کنند و به همین دلیل نیز از مذاکرات اساسی طفره می‌روند.
جدیداً حکومت اعلام کرد که بیش از 6 هزار طالب را در یک ماه گذشته کشته است. این در حالی است که طالبان نیز با تشدید جنگ‌ها و سقوط برخی از ولسوالی‌ها همچنان بر ادامه جنگ و گرفتن افغانستان از این راه فعالیت می‌کنند.
با خروج نیروهای خارجی اکنون پرسش این است که ادامه جنگ و از بین‌رفتن زیربناها و آواره‌شدن هزاران خانواده – در حالی که افغانستان هم اکنون با 17 میلیون گرسنه و خشک‌سالی مواجه است چه معنا می‌دهد؟
در پاسخ می‌توان گفت که اگر بر فرض امارت طالبان اسلامی هم باشد؛ با کشته‌شدن مسلمانان و نابودی حیثیت و زیربناهای زنده‌گی‌شان، امارت ارزش آن را ندارد که به قیمت نابودی تمام داشته‌های یک جامعه اسلامی بر پا شود.
هیچ شکی نیست که ادامه جنگ‌ها به جز کشته‌شدن مسلمانان و ویرانی زیربناهای زنده‌گی مسلمانان هیچ پیامدی خوبی نخواهد داشت؛ بنابراین بهتر این است که جنگ‌ها متوقف شود و از همین سیستم حکومتی و زیربناهای زیستی که اکنون وجود دارد برای رفاع مسلمانان کار گرفته شود. بهتر است برای یک بار هم که شده بر این دستور الهی که صلح را خیر می‌داند گردن نهیم و از دستور خدای رحمان و خیر پیروی کنیم.
صدبار بدی کردی و دیدی ثمرش را
نیکی چه بدی داشت که یک بار نکردی؟
