نویسنده: سید نوید شجاعی
بر اساس توافق‌نامه امریکا با طالبان؛ تمامی نیروهای خارجی می‌بایست در اول ماه می 2021 از افغانستان خارج شوند اما امریکا در این تاریخ از افغانستان خارج نشد و قرار شد که تا 11 سپمتامبر سال روان افغانستان را ترک کنند.
این یک پیمان‌شکنی واضح و آشکار بود اما طالبان هیچ‌گاه دست به فعالیت‌های ضد امریکا و هم‌پیمانانش نزدند. امریکا بارها بر مواضع طالبان حملات هوایی راه‌اندازی کردند اما باز هم طالبان با مماشات هیچ اقدامی علیه نیروهای خارجی در افغانستان انجام ندادند.
این در حالی است که طرف دیگر طالبان هم‌وطنان آن است و به کرات نیز صدای تفاهم و صلح را بلند کرده‌اند اما این گروه به شدت علیه هم‌وطنانش جنگ را ادامه می‌دهد.
طالبان همواره می‌گویند که علیه اشغال می‌جنگند و با امریکا به توافق رسیده‌اند و می‌باید بر اساس توافق امریکا با این گروه مسایل سیاسی افغانستان به پیش برود. از طرف دیگر این گروه همواره حکومت افغانستان را از اینکه حمایت امریکا را در 20 سال گذشته داشت؛ نوکر و عوامل خارجی‌ها می‌دانند. اکنون سوال این است که چطور وقتی طالبان با خارجی‌ها و به گفته خودشان کفار هم‌پیمان می‌شوند و توافق بسته می‌کنند؛ مسلمان‌اند اما حکومت نوکر و عامل کفار؟
این در حالی است که اگر قرار باشد تفاهم و توافق با خارجی‌ها به معنای نوکری باشد؛ در این صورت طالبان نیز اکنون نوکران امریکا است و بر اساس توافق‌نامه که با آن‌ها بسته است؛ علیه مردم و وطنش می‌جنگند.
اکنون اساسی‌ترین دلیل اعتراض طالبان و پافشاری‌شان بر جنگ و جدی نگرفتن روند صلح این است که توافق این گروه با امریکا عملی نشده است.
مماشات طالبان و نرم‌خویی این گروه در برابر خارجی‌ها و از طرف دیگر بی‌رحمی و تندخویی این گروه با هم‌وطنانش حاکی از این است که طالبان به مردم افغانستان اعتنایی ندارد و بر اساس توافقی که با امریکا بسته است، ولوی به قیمت نابودی افغانستان هم که شده می‌خواهد قدرت را به دست بگیرد.
طالبان به خوبی می‌داند که اگر بار دیگر با غول قدرتی چون امریکا شاخ به شاخ شود؛ این بار به صورت کلی نابود خواهند شد؛ بنابراین با وجود اینکه امریکا از توافق‌نامه سرباز زده است؛ طالبان به جنگ علیه آن‌ها نمی‌پردازد.
در این میان مردم بی‌چاره و بی‌پنا و فقیر افغانستان مانده است که نه توان ستیز دارند و نه هم پای کریز. این مردم بی‌نان همواره کشته می‌دهند و قربانی توافقاتی می‌شوند که هیچ سودی به حال‌شان ندارد.
حدود 18 میلیون گرسنه بر اساس گزارش‌های سازمان غذایی جهان اکنون در افغانستان است که خشک‌سالی امسال و جنگ جاری نیز بر دامنه آن به شدت می‌افزاید.
