بعد از حاکم شدن امارت اسلامی در افغانستان، افراد زیادی از شدت بیکاری دست به تگدی زده‌اند.
با این حال، فعالان جامعۀ مدنی غور از افزایش شمار گدایان در این ولایت نگران‌اند.
آنان می‌گویند که با حاکمیت مجدد امارت اسلامی در افغانستان، شمار گدایان در این شهر بیشتر شده و فقر اقتصادی نیز در این ولایت بیداد می‌کند.
زن۴۰ ساله یکی از صدها زن فقیر در غور است که از صبح تا شام برای پیدا کردن لقمه نانی در شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور گدایی می‌کند.
او که مسئولیت سنگین تامین مخارج خانواده ده نفری‌اش را دارد، به رادیو آزادی گفت که از یک سال شوهرش فلج شده و نمی‌تواند کار کند: «اول جیلک می‌دوختم، کالا می‌شستم، قالین‌های مردم را می‌تکاندم. برای ما چیزی می‌دادند، حالا آنها هم ندارند. ما هم گدایی می‌کنیم، روزگار بسیار تلخ است تیر می‌شود مجبوریم.»
او از ولسوالی چهارسده غور به شهر پناه آورده و در خانه‌ای که نه دروازه و نه پنجره دارد زندگی می کند، اما می‌گوید که در وضعیت بدی اقتصادی قرار دارد که حتی شب‌ها با کودکان قد و نیم قدش گرسنه می‌خوابد: «وضعیت اقتصادی ما خیلی بد است. گاهی گرسنه خوابیده‌ایم. نداشتیم. بخدا همین حالی نه چای داریم نه نان داریم نه روغن و برنج، صابون گوگرد نداریم، چیزی نداریم.»
این خانم افزود: «از موسسات می‌خواهیم که به ما مواد خوراکه کمک کند، پول کمک کند یک کمپل کمک کند. خیمه و ترپال خانه کمک کنند تا برای خود خانه جور کنیم. هیچ چیز نداریم، چهارسده پاک سوخت مردم همه به حالت ضعف رسیده اند، ما هم از ناچاری بر خواستیم آمدیم به شهر.»
این در حالی است که مشکل فقر در افغانستان بسیار گسترده است، به طوری که حتی کودکان نیز در غور مجبور به گدایی شده‌اند.
دختر بچۀ ده ساله در شهر فیروزکوه یکی گدایان کودک است. این دختر خردسال برای حفظ هویتش، نام خود را پنهان نمود.
او در صحبت با رادیو آزادی گفت که چند سال پیش پدر و مادرش را که هر دو غیر نظامی بودند در جنگ میان نیروهای حکومت مخلوع افغانستان و جنگجویان طالبان از دست داد: «ما به داخل یک دوکانک زندگی می‌کنیم. سه سال می‌شود که پدر و مادرم فوت کردند. جنگ طالب و دولت بود، کشته شدند. نداریم هیچ چیز نداریم. من خودم کلان‌تر هستم. برادر و خواهرم خردتر هستند، میایم به همینجا یک نان چیزی از دهن نانوایی‌ها، هوتل‌ها دست به گدایی دراز می‌کنیم.»
او گفت: «ما خیلی خوش داریم که مکتب بخوانیم، درس بخوانیم. ما از دولت می‌خواهیم که ما را همکاری کند تا مکتب بخوانیم و آینده داشته باشیم.»
محمد ابراهیم، باشندۀ غور در گوشه‌ای از شهر فیروزکوه چپس می‌فروشد.
او شمار گدایان در این ولایت را با سال‌های گذشته اینگونه مقایسه می‌کند: «سال‌های پیش هم گداها بودند تا حدودی، اما امسال بیشتر شده تعداد‌شان دو سه برابر شده. در موقعیتی که ما هستیم از صبح که می آیم و دروازه را باز می‌کنیم، اینها پیدا می‌شوند از ساعت هفت تعداد شان کمتر است تا دوازده بجه زیاد می‌شود باز اینها ساعت یک و دو کمتر اند و باز به ساعت‌های چهار و پنج بجه تعداد گداها به چند برابر می‌رسد.»
این در حالی است که امارت اسلامی به تازگی گفته است که گدایان را جمع آوری کرده و به آنان معاش تعیین می‌کند. اما تاکنون اقدام جدی از سوی حکومت سرپرست در زمینۀ گدایان صورت نگرفته است.
