با شرط‌گذاری مصالحه نمی‌شود

موضوع مصالحه زمانی به میان می‌آید که طرف‌های جنگ، ادامه جنگ را به نفع خودشان ندانند. به عبارت دیگر، زمانی که پیروزی برای یکی از طرفینِ جنگ ممکن نباشد و دو طرف دارای قدرت مساوی باشند، بحث مصالحه به میان می‌آید. در این صورت، هر دو طرف تلاش می‌کنند که از راه مذاکره و بدون نیاز به خشونت، امتیازاتی اختصاصی و تنها برای خودشان از ادامه وضعیت موجود به دست آورند. در واقع، طرفین جنگ به دلیل فرسایشی شدنِ جنگ و نداشتن چشم‌انداز روشن از پیروزی، به میز مذاکرات روی می‌آورند و جز حفظ منافع و جلوگیری از تلفات بیشتر، هدف دیگری ندارند.

وقتی یک جنگ به نتیجه نرسد، مانند مصالحه سطحی می‌شود و مصالحه‌ای که بدون پیروزی نهایی باشد، بی‌نتیجه خواهد بود. در چنین شرایطی، اگر حکومت دشمن، در آغاز مصالحه و بعد از آن، همچنان به دشمنی خود ادامه دهد، مصالحه به زیان طرف مقابل خواهد بود. بنابراین، در هر نوع مذاکره‌ای باید در نظر داشت که دشمن، در صورت توانایی، به تعهدات مصالحه عمل نخواهد کرد. نمونه‌اش هم پیمان‌شکنی آمریکا و اروپا در موضوع برجام است.

حرکت ملت ایران، یک حرکت جهانی دارد. دشمن از همین‌جا می‌ترسد و نمی‌خواهد که این جمهوری ادامه یابد. لذا از طرف دیگر، تلاش خواهان براندازی حکومت اسلامی‌اند.

طالبانی است و حکومت کنونی را نمی‌خواهد. این تضادها علت جنگ کنونی است و اگر یکی از طرف‌ها از داعیه‌اش بگذرد، جنگ ختم می‌شود. یعنی پس از ۲۰ سال جنگِ فرسایشی، فهمیده که ادامه جنگ نمی‌تواند یکی را بر دیگر غالب کند. از این‌رو باید بپذیرد که بتواند ادغام میان دو داعیه به میان بیاید، رو به مصالحه آورده‌اند. در این حالت، اگر یکی از طرف‌ها شرط بگذارد و برای آغاز مذاکرات امتیاز بخواهد در حقیقت میان این‌که یکی از طرف‌ها نمی‌خواهد که مذاکره شود و جنگ می‌خواهد، فرقی وجود ندارد.

این در حالی است که اگر طرف نمی‌خواست تسلیم شود، در میدان جنگ این خواسته را تحمیل می‌کرد. اگر یک طرف جنگ، خواهان مصالحه است، یعنی دیگر قادر به ادامه جنگ نیست و می‌خواهد از طریق مذاکره راهی برای بقا پیدا کند. اینجاست که طالبان، خواهان مصالحه است، چون در جنگ شکست خورده‌اند و آغاز کنند و دم از مذاکرات و امتیازات می‌زنند.

طالبان را هم به ادامه جنگ ناامید ساخته‌است. گفته شده ۷۰ هزار زندانی سیاسی از بند حکومت آزاد شده‌اند و همزمان طالبان نیز از لیست سازمان ملل خارج شده‌است. در حالی‌که طالبان، هیچ‌گاه سلاح خود را زمین نگذاشته‌اند، بلکه در تلاش‌اند تا دوباره راه‌ می‌پیمایند و جنگ بیشتر ادامه می‌دهد. ادامه جنگ، نه‌تنها کشور را نابود می‌کند