موافقت‌نامۀ آوردن صلح به افغانستان میان ایالات متحده امریکاه و طالبان در 10 حوت 1398 هجری شمسی به امضا رسید. در بند «ج» بخش اول این توافقنامه آمده است «ایالات متحده متعهد است که با تمام طرف‌های ذیربط فورا کار در مورد آزادسازی هرچه زودتر اسیران جنگی و سیاسی را به عنوان یک اقدام اعتمادسازی شروع کند. تا ۵ هزار زندانی امارت اسلامی طالبان – که توسط ایالات متحده به‌عنوان یک دولت به رسمیت شناخته نمی‌شود و به عنوان طالبان شناخته می‌شود- و تا ۱ هزار زندانی طرف دیگر تا ۱۰ مارچ ۲۰۲۰، روز اول مذاکرات بین‌الافغانی که مطابق است به ۱۵ رجب ۱۴۴۱ هجری قمری و ۲۰ حوت ۱۳۹۸ هجری خورشیدی آزاد خواهند شد. طرف‌های ذیربط هدف دارند که تمام زندانیان باقی‌مانده را طی سه ماه بعدی آزاد کنند. ایالات متحده به تکمیل این هدف متعهد است. امارت اسلامی افغانستان – که توسط ایالات متحده به‌عنوان یک دولت به رسمیت شناخته نمی‌شود و به‌عنوان طالبان شناخته می‌شود – متعهد است که زندانیان آزادشده‌اش به مسئولیت‌های ذکرشده در این موافقت‌نامه متعهد باشند تا تهدیدی از جانب آن‌ها متوجه امنیت ایالات‌متحده و متحدانش نباشد.»
حکومت افغانستان آزادی زندانیان طالبان را از صلاحیت خویش دانست و با این توافقنامه امریکا و طالبان مخالفت کرد اما پس از فشارهای امریکا به این توافق تن داد. آنچه حکومت در باره رهایی زندانیان طالبان انجام داد به همگان معلوم است که نمی‌خواهیم به آن بپردازیم اما آنچه قابل یادآوری است؛ این است که حکومت با مخالفت‌هایش چیزی به دست نیاورد جز اینکه اُبُهتش را از بین ببرد و روند صلح را به تأخیر بیندازد.
حکومت کاری کرد که مردم افغانستان کم کم بهش بی‌باور شود و خشونت‌ها نیز دوام بیشتر بیابد. اگر حکومت مطابق با توافقنامه مزبور به پیش می‌رفت و سیاست‌هایش را در راستای آوردن صلح، صادقانه عیار می‌کرد، اکنون بسیاری از ابعاد تاریک روند صلح بر مردم افغانستان روشن می‌شد. حکومت با تاخیر در این کار تنها ابهام‌ها را افزایش داد و خودش نیز کاری در آوردن صلح نتوانست.
«زور کم قهر زیاد» نمونه عینی حکومت رئیس جمهور غنی است. غنی با سروصداها و گلو پاره‌کردن‌ها تنها حکومت را تضعیف کرد و به همگان فهماند که در هیچ طرف معادله نیست. غنی باید می‌دانست که امریکا نفهمیده وعده نمی‌دهد و با کمی تأمل می‌توانست بفهمد که پنجه در پنجه امریکا انداختن تحمل و ایستادگی و شجاعت می‌خواهد که خودش ندارد. مخالفت کرد و تن در داد؛ مخالفت کرد و تن در داد. رئیس جمهور غنی با این کارش چه چیزی را به دست آورد؟ در حالی که اگر زندانیان در زمان‌های تعیین‌شده رها می‌شدند، امروز مردم افغانستان می‌توانست چشم‌انداز روشن‌تری هم از طالبان و هم از آینده‌شان داشته باشد.
به گفته رسانه‌ها حدود 100 تن از زندانیان طالب روز دوشنبه آزاد شدند و قرار است در روزهای دیگر متباقی آن‌ها نیز آزاد شوند. این روند با ایست و رفتن‌های ادامه خواهد یافت و گفتگوهای مستقیم نیز به وقوع خواهد پیوست اما آنچه در این روزها برای مردم سخت است؛ زیستن در سایه حکومتی است که مردم را در ابهام قرار داده است.
