چرا حکومت همواره به امریکا اتکا می‌کند؟

• نویسنده: سید نوید شجاعی

بر اساس اظهارات ارگ، رئیس جمهور امریکا با رئیس جمهور افغانستان در یک گفت‌وگوی تلفنی بار دیگر تأکید کرده است که امریکا به پشتیبانی از نیروهای امنیتی افغانستان ادامه می‌دهد.

رییس جمهورغنی در یک توییت در این باره گفت که “اعتماد داریم که آنان یعنی امریکا از افغانستان محافظت و دفاع خواهند کرد.”

این اظهارات ارگ ریاست جمهوری افغانستان و امریکا در حالی است که امریکا به حضور بیست‌ ساله‌اش در افغانستان پایان داده است و قرار است تا 11 سپتامبر به صورت کل از افغانستان خارج شوند.

از طرف دیگر ایالات متحده بیست سال در افغانستان حضور نظامی و سیاسی داشت و میلیاردها دالر نیز برای نیروهای افغانستان و به گفته خودشان در مبارزه با تروریسم و ایجاد یک حکومت دموکراتیک به مصرف رساند اما اکنون باز هم کشور در بحران است.

اکنون نه تروریسم از بین رفته است و نه هم حکومتی شکل گرفته است که بتواند حافظ خودش باشد.

افغانستان با تمام هزینه‌های انسانی و مادی که صورت گرفته اکنون در وضعیت بدی جنگی است و حکومت نیز بسیاری از ولسوالی‌ها را از دست داده است.

روسیه نیز جدیداً گفته است که شواهدی در دست دارد که نشان می‌دهد امریکا و ناتو در افغانستان با داعش همکاری می‌کنند.

حضور ناکام بیست ساله امریکا و اتهاماتی که اکنون متوجه این کشور در باره همکاریش با داعش و فروبردن افغانستان به یک بحران دیگر، در حالی است که حکومت افغانستان هنوز هم خودش را به امریکا متکی می‌داند و چنگ به ریسمان پوسیده این کشور می‌زند.

اکنون سوال این است که با همه‌ی آنچه از بن تا امروز بر سر افغانستان گذشته است، آیا هنوز هم اتکا به امریکا و چنگ‌زدن به ریسمان امریکا می‌تواند حکومت افغانستان را از چاه که خود امریکا برایش ساخته است بیرون بکشد؟

وقتی امریکا با تمام قوا و پولش در افغانستان حضور داشت؛ ثبات در افغانستان نیامد؛ آیا اکنون که قرار است هیچ نیروی خارجی در این کشور نماند و طالبان نیز هر آن، کشور را تهدید می‌کند؛ می‌تواند از حکومت کنونی محافظت کند؟

در یک تبصره کوتاه می‌توان گفت که اگر حکومتی حمایت‌های مردمش را با خود نداشته باشد، هیچ قدرتی نمی‌تواند آن را حفظ کند. وقتی غنی می‌گوید که «اعتماد داریم که آنان یعنی امریکا از افغانستان محافظت و دفاع خواهند کرد.» نشان می‌دهد که مردم افغانستان دیگر به او اعتماد ندارد و او مجبور است که دفاع از خویش را به یک کشور بیگانه بسپارد. افغانستان با جنگ‌های که داشت، بدون شک در یک سیاه چاه فرو رفته بود و ریسمانی را که امریکا برای بیرون‌شدن افغانستان از این سیاه چاه انداخته بود، پوسیده بود؛ زیرا اگر ریسمان پوسیده نمی‌بود و امریکا اتکای ثابتی می‌بود؛ وضعیت بحرانی کنونی هرگز به میان نمی‌آمد.